ای مـصـحـف پـاره پـارۀ مـن            خـورشـیـد و مه و ستـارۀ من
داغـت بـه جـگـر شـرارۀ مـن            ثـــارالــلـه و ابـن ثـــارۀ مــن

آیــات جـدا جـدا ز شـمـشـیــر
یکسر شده نقطه نقطه از تیـر
رخـسـاره به خـاک هـشتۀ من            آیــات بـه خـون نــوشـتـۀ مـن
تـسـبـیـح بــریـده رشـتــۀ مـن            چـشـمی بـگـشـا فـرشـتـۀ مـن
کی کُشت تو را؟ بگو چرا کشت؟
هم کُشت تو را و هم مرا کشت
ای ماه به خـون شده خـضابـم            ای کــرده غـــروب آفــتــابــم
ای الـعــطـش تــو کــرده آبــم            بـگـشـای لـب و بـده جــوابــم
بـا دیــدۀ بــسـتــه کـن اشــاره
یـک یـا ابــتــا بـگــو دوبــاره
تو هـست منی، مـرو ز دستـم            لب بـاز کـن و بگـو که هـستم
بـالای ســرت ز پــا نـشـسـتـم            یک بـاره خـمیـدم و شـکـستـم
در مــوسـم دسـتـگـیــری مـن
بـشکـست عـصای پـیـری من
فـرق تـو، کـتـاب مـحـکـم تـو            چـشـم تـو، حـدیـث زمـزم تـو
تـقــدیــم خــدای مــن، دم تــو            هـر زخـم دوبــاره مـرهـم تـو
یک کـشته و سی هـزار قـاتـل
ای وای به من، بـسوز ای دل
نـازک بـدنـت ز تـیــر دشـمـن            گردیده چو حـلـقه های جوشن
زخـم تو دهـن گـشـوده بـر تن            لـبـخـنـد زنــد بـه گــریــۀ مـن
گــردیــده تـن تــو اربــاً اربــا
مـثـل دل چــاک چــاک بــابــا
زخـم تـو چـو لالـه های چـیـده            اعـضات چـو حـنـجـر بـریـده
تو مـثـل مه به خـون کـشـیـده            مـن مـثـل هـلال نـو خـمــیــده
وقـتی که صـدات را شـنـیــدم
یک لـحـظـه هـزار داغ دیــدم
بر زخـم تو خـون دل فـشـاندم            فـریــاد بـه آسـمـان رســانــدم
بـالای سر تو روضه خـوانـدم            تو رفـتـی و من غریب مـانـدم
آیــیــنــۀ من چــرا شـکـسـتـی
همچون دل من به خون نشستی
بـی تـو نـفـس اسـت آه ســردم            چون شـمع، میـان جـمع فـردم
بـهـر تـو بـلـنـد گــریـه کــردم            خوب است به خیمه بر نگردم
بـنـشـیـنـم و در بـرت بـگـیرم
تا بـر سـر کـشـتـه ات بـمـیـرم
زخـم تو عنایت هـو الـهـوست            داغ تو گلی است هدیه بر دوست
جان تو نـثـار حضرت اوست            بردوست رضای دوست نیکوست
"میثم" هـدفش رضایت ماست
دلــبــاخــتــۀ ولایــت مــاسـت